Ne garip!!! O ilk veda akşamının ardından gelip,sinsice etrafıma yayılan çaresizliği seziyorum yine!...seni alıp gitmek istiyorum bu bütün dengeleri bozuk hayattan! Biz seninle bir ateş topundan sıçrayan iki parçaydık! Gittikçe kayboluyor sıcaklığımız... Bu ne çaresizlik böyle? Sen bu satırları okurken, ben kimbilir 'gitme' demeni beklediğim hangi yanlışın ilk adımını atıyor olacağım!!! İnsan daha hata yapmadan pişmanlık duyar mı?Duyuyorum işte!!! Bir kez de bile bile ateşe dokunayım diyorum! Hayır! Canım daha az yanmayacak! Ben bu cezayı hakediyorum seni hala sevmekle!!! Ansızın bir boşluğa bırakılan milyonlarca 'yanılmış' insandan biriyim sadece... Belki benim bir tek farkım var... Hiç akıllanmıyorum verdiğin acılardan nedense!... Her satırı ayrı bir manidar ve birçoğunda kendimi buldum diyebilirim..Yüreğine sağlık..Harika bir yazıydı.. Masallarımızın hep mutlu sonla bitmesi dliğimle..
ben san çok büyük haksızlık yaptım değil mi.. hiç çakamamışım özür dilerim :( köşemde şiirlerine yer veriyorum. okudugunu umuyorum. bana tşk bile etmiştin yorum yapmadıgım halde. çok özür dilerim senden ama kendimi affettireceğim sana :)
Ansızın bir boşluğa bırakılan milyonlarca 'yanılmış' insandan biriyim sadece... Belki benim bir tek farkım var... Hiç akıllanmıyorum verdiğin acılardan nedense!... Harikaydı yüreğine sağlık
''Biz o'nunla,aşkın öfkeden,yalandan,maskelerden kudurmuş denizinde,yüzmeyi beraber öğrenmiştik!...' evet aynen bizde öğrendik ama o unutmayı tercih etti...